ارزیابی طرح تغذیه مصنوعی جاشک - آبدان استان بوشهر

در بیشتر نقاط کشور به علت کمبود منابع سطحی آب و فصلی بودن بارندگی آبهای زیرزمینی برای مصارف مختلف استخراج می شود. اگر میزان برداشت از آبخوان با تغذیه مصنوعی به عنوان راه حلی برای این مشکل پیشنهاد شده است . تغذیه مصنوعی دارای روشهای مختلفی است و کارایی هر روش به تناسب آن با ویژگیهای طبیعی منطقه نظیر خصوصیات زمین شناسی، توپوگرافی، اقلیم و هواشناسی، هیدرولوژی، هیدروئولوژی، وضعیت حوزه آبخیز از نظر تولید رسوب و فرسایش و ... بستگی دارد. در نتیجه نیاز است که قبل از اجرای اینگونه طرحها، منطقه بطور جامع و کامل مورد مطالعه قرار گرفته و نسبت به انتخاب روش بهینه اقدام شود چرا که در صورت نامتناسب بودن طرح با ویژگیهای منطقه کارایی آن به شدت پایین آمده و گاهی منجر به بی استفاده شدن آن می گردد. همچنین یکی از معیارهای تشخیص یک طرح موفق نحوه اثرگذاری آن بر منطقه بخصوص وضعیت کمی و کیفی آبخوان است . در این تحقیق طرح تغذیه مصنوعی جاشک - آبدان برای مطالعه برگزیده شد و ویژگیهای منطقه با دیدگاههای زمین شناسی، فیزیوگرافی، اقلیم و هواشناسی، فرسایش و رسوب شناسی و هیدروشیمی مورد مطالعه قرار گرفت . سپس با استفاده از نتایج حاصل از این مطالعات ، تناسب طرح با خصوصیات و ویژگیهای منطقه و نحوه اثرگذاری آن بر آب زیر زمینی پس از یک دوره بهره برداری از طرح بررسی شد. بر این اساس طرح تغذیه مصنوعی جاشک - آبدان به صورت زیر ارزیابی می گردد. الف - تاثیر این طرح از نظر بهبود وضعیت کمی آبخوان و جلوگیری از افت مداوم سطح ایستابی مثبت ارزیابی می شود. ب - تاثیر کیفی آن برآبخوران پس از یک دوره بهره برداری از طرح به علت افزایش املاح آب زیرزمینی منفی است . ج - طرح بطور کامل با ویژگیهای منطقه متناسب و هماهنگ نیست و برای رسیدن به شرایط مطلوب و بهینه نیاز به تصحیحات و تغییرات دارد.